"Czekaj na mnie..."

 Klęczę. Po prostu klęczę i nie mogę wydobyć z siebie głosu. Nie mam na nic siły… Bolą mnie oczy od łez, gardło od krzyku. Jestem zmęczony, ale nie mogę zasnąć. Nie mogę o Tobie zapomnieć Naruto.

Pamiętam Twój uśmiech, Twój śmiech. Pamiętam Ciebie całego. Jak się złościsz, cieszysz. Jak przeżywasz wszystko co się wokół Ciebie dzieje. Pamiętam... nie mogę zapomnieć, nie chce tego. Wstaję. Podchodzę do stołu. Tam leżą wszystkie nasze zdjęcia. Oglądam je. Widzę Twoją uśmiechniętą twarz, a moje oczy znowu nabierają łez. Znowu płaczę. Łzy suną z moich oczu, przez nos by zakończyć swoją wędrówkę na Twoim zdjęciu, które teraz trzymam w ręce.

-Jak?- pytam sam siebie. Wiem, że nikt mi nie odpowie, ale czuję, że muszę się zapytać chociażby otaczającego mnie powietrza, jak to się stało? Dlaczego mnie przy Tobie nie było? Dlaczego z Tobą wtedy nie pojechałem? Dlaczego, dlaczego to Ty zginąłeś a nie on…? –DLACZEGO!!!- krzyczę znów na całe gardło. Nie będę mógł nic powiedzieć. Nie czuję gardła. Zasypiam pod stołem w salonie przyciskając Twoją fotografię do serca. Tylko to mi po Tobie pozostało.

Znowu mi się to śni. Siedzę spokojnie przed telewizorem. Oglądam wiadomości. Gdybym wtedy z Tobą pojechał Naruto… Być może, być może zginęlibyśmy razem. Widzę zdjęcia z reportażu i nie mogę w to uwierzyć. Jak? Dlaczego?  Moje serce stanęło w miejscu, gdy reporterka powiedziała, że nikt nie przeżył.

Nikt… To słowo odbijało się echem w moich uszach. Zerwałem się z kanapy. Zarzuciłem na siebie kurtkę i wybiegłem z domu… naszego domu. Domu, który miał być teraz pusty, bo Ty już nigdy nie przerwiesz swoim śmiechem tej ciszy, która w nim znowu zapanowała.

Biegłem w stronę szpitala. Miałem nadzieję, że reporterka się pomyliła, że żyjesz! Nie mogłem się z tym pogodzić. Nadal nie potrafię. Wbiegłem do szpitala. Przyjechała karetka. W niej byłeś Ty. Ratownicy próbowali cię ratować. W pewnej chwili przestali mówiąc, że nie ma to sensu. Wtedy doszło do mnie, że Ty… nie żyjesz. Tak po prostu. Poczułem jak moje serce rozrywa na strzępu jakaś niewidzialna siła. Rzuciłem Ci się na szyję. Lekarze nie mogli mnie od Ciebie oderwać. Krzyczałem do Ciebie żebyś otworzył oczy! Spojrzał na mnie! Nie posłuchałeś… już nie żyłeś. Nie wiedziałem co ze sobą zrobić…

I obudziłem się. Nadal leżę pod stołem i zaciskam w dłoni Twoje zdjęcie. Wiem już kto Cię zabił. Wiem też, że to przez niego wydarzył się ten wypadek. To on go spowodował. Za szybko jechał. Kiba… Tak ma imię Twój zabójca Naruto. To on mi Ciebie odebrał! On jest winny temu co się wydarzyło! A jednak… to Ciebie przy mnie nie ma, a on się cieszy z życia. To nie jest sprawiedliwe. To jest cholernie nie sprawiedliwe.

Wczoraj ostatecznie się pożegnaliśmy. Ja nie potrafię pozbyć się tego uczucia. Wciąż myślę, że za chwile wbiegniesz do pokoju, wykrzykniesz moje imię, pocałujesz mnie na przywitanie i powiesz, że wszystko jest w porządku, że to tylko głupi koszmar, który jest tak cholernie rzeczywisty.

Wstałem. Schowałem Twoje zdjęcie do kurtki, którą właśnie ubrałem. Czekaj na mnie Naruto. Już nie długo… Poczekaj chwile… Wziąłem jeszcze tylko nóż z kuchni. Po co mi on? Jeszcze nie wiem… Dowiem się jak tylko do niego dojdę. Wyszedłem przed dom. Wszystko mi Ciebie przypomina. Ten wiatr… często rozwiewał Twoje włosy, które tak pięknie połyskiwały w słońcu, które teraz ogrzewa moją zmęczoną twarz. Patrzę w niebo. Niebieskie… tak jak Twoje oczy. Nie… Twoje oczy były piękniejsze, głębsze, bardziej niebieskie…

Zamknąłem drzwi. Zostawiłem malutką kartkę na drzwiach żeby Sakura się o mnie już nie martwiła. Idę do Ciebie Naruto. Powoli idę w Twoim kierunku chodnikiem, omijając różnych ludzi. Nie zwracam na nich uwagi. Dwoje zakochanych-młody chłopak i jego dziewczyna- siedziało na ławce w naszym parku. Na tej samej, na której wszystko się zaczęło, na której przyznałem Ci się do moich uczuć względem Ciebie.

Znowu ten ucisk w klatce. Jakby ktoś usiadł na mnie. Moje serce tak mocno krwawi, ale już niedługo. Teraz wiem co chcę zrobić…

Doszedłem. Stoję przed bramą cmentarza. Dlaczego…? Gdybyś wtedy nie pojechał na to głupie spotkanie... bylibyśmy teraz razem. Pewnie właśnie teraz bym podał Ci śniadanie do łóżka i obudził czułym pocałunkiem, na który Ty byś odpowiedział cichym pomrukiem zadowolenia, jak zawsze. Teraz tego nie mogę zrobić.

Idę do Ciebie. Jestem już blisko. Staję przed Twoim grobem. Twój grób… jak to dziwnie brzmi. Po tym co przeszliśmy razem ja teraz stoję nad Twoim grobem. Leżą tu wszystkie kwiaty ze wczoraj. Wstążki ze słowami ostatnie pożegnanie i podpisy wszystkich przyjaciół: Sakura i Sai, Lee, Teten i Neji, Ino, Shikamaru i wszyscy Ci którzy Cię znali i szanowali. Nie mogę powstrzymać łez, które same spływają po moim policzku.

Klękam przed nagrobkiem, na którym widnieje Twoje imię. Opuszkami palców gładzę litery na nim wyryte. Naruto… Ukochany... Już do Ciebie idę. Jestem już tak blisko. Jeszcze raz oglądam świat. Niebo, słońce, ptaki przelatujące nad moją głową niczego nie świadome. Nie świadome tego co tu się wydarzy.

Wyciągam mój nóż z kieszeni kurtki. Twoje zdjęcie także. Już nie wytrzymam. Wbijam nóż głęboko w klatkę piersiową. Tak głęboko, aby ostrze dosięgło mojego serca. Ostry ból przeszywa moje ciało, ale  nie zwracam na niego uwagi, bo wiem, że już… za chwilę Cię zobaczę. Opieram się o pomnik i przykładam Twoje zdjęcie do rany.

Widzę coś. Przede mną. Jakieś światło. Bije od niego takie przyjemne ciepło. Wyciągam rękę przed siebie. Ktoś ją łapie. Nie boję się. Wiem kto to taki.

-Naruto…- szepcę.

-Sasuke… przyszedłeś… tak jak obiecałeś – odpowiedział.

-Tak jak obiecałem…- dalej szepcę. Już nie czuję bólu. Jestem radosny. Cieszę się… znowu jestem z Naruto… z moim słońcem. I już tylko na drzwiach została mała karteczka z wiadomością:

Sakura, nie martw się o mnie. Jestem z Naruto. Zaopiekuj się naszym domem,
                                                                                                                     Sasuke.

 ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
 I co myślicie? Trochę smutnawo, nie? :)